Hayatımızda bizlere mutluluk ve sevinç veren şeylerin gün gelip bize keder ve mutsuzluk yaratacağını hepimiz deneyimledik. Bu dünyanın hertürlü verisi çifter çifter gelir. Karşıtlar birbirlerinin ayrılmaz ikizidir bir madalyonun iki yüzünü belirleyen. Bugün sevinç içine dolduğunda bil ki üzüntü sırasını bekliyor olacak. Mutluluğun ardından mutsuzluk saracak benliğini, kazancın arkasından kayıplar...
Bu dünya kanunu böyle işler. Varlık ve yokluk arasında giden bir sarkaç gibi hayatları bağlar bu düzene. Mesele, düzeni eleştirmek ya da değiştirmeye çalışmak değildir. Ya da kendine bu düzende en uygun yeri, en uygun yaşam biçimini bulmak değildir. Mesele, bu gelgitler aleminin önce ne olduğunu anlamak ve nihayetinde aşmaktır. Kendimizi sonsuz, sınırsız, ebedi ve karşıtsız ruhani bir varlık olarak deneyimleyerek bildiğimizde, bu karşıtlar oyunu bizlere tesir edemeyecek, içimizde etkileşim yaratamayacaktır. Bu dünyadan ve ona olan inancımızdan doğan üzüntüler, sevinçler, mutluluklar ve mutsuzluklar artık olmayacaktır. Maddi ve manevi beklentiler birer sis bulutu gibi çözülecek ve içimize o an'a kadar tatmadığımız bir özgürlük duygusu yayacaktır. Başarılı ya da başarısız olmak artık önemini yitirecek, kıyaslamalar sona erecektir. Kişi olarak övülme ve beğenilme isteği ya da yadırganma ve yargılanma korkusu yok olacaktır.
Kişi bu durumda şahsına yapılan iltifatlar, küfürler, eleştiriler karşısında ilgisiz kalacaktır. Onun için bu egolardan gelen yorumlar bomboştur ve değersizdir. Hipnoz altında olan ve kendini bilmeyen zihinlerin sınırlı anlayışı ve algısından kaynaklanan bu söylemler bütünü kendi içinde keşfetmiş bir kişiyi etkileyemez. Bu durumda egoların başka imkanları olmadığı için saldırabilecekleri tek şey bedendir ve bunu da yaparlar ve geçmişte her daim yaptılar ruhani boyuta varmış kişilerde. Örneğin İsa'da ya da Şems-i Parende'de, Hallac-ı Mansur'da, Pir Sultan'da ve nicelerinde...
Günümüzde değişen bir şey yok bu anlamda... Sadece çarmıhlar artık ağaçtan değil, eziyetler kamçı ile değil... Toplumların cehalet kıskacında can veriyor erenler günümüzde...
Bu dünya kanunu böyle işler. Varlık ve yokluk arasında giden bir sarkaç gibi hayatları bağlar bu düzene. Mesele, düzeni eleştirmek ya da değiştirmeye çalışmak değildir. Ya da kendine bu düzende en uygun yeri, en uygun yaşam biçimini bulmak değildir. Mesele, bu gelgitler aleminin önce ne olduğunu anlamak ve nihayetinde aşmaktır. Kendimizi sonsuz, sınırsız, ebedi ve karşıtsız ruhani bir varlık olarak deneyimleyerek bildiğimizde, bu karşıtlar oyunu bizlere tesir edemeyecek, içimizde etkileşim yaratamayacaktır. Bu dünyadan ve ona olan inancımızdan doğan üzüntüler, sevinçler, mutluluklar ve mutsuzluklar artık olmayacaktır. Maddi ve manevi beklentiler birer sis bulutu gibi çözülecek ve içimize o an'a kadar tatmadığımız bir özgürlük duygusu yayacaktır. Başarılı ya da başarısız olmak artık önemini yitirecek, kıyaslamalar sona erecektir. Kişi olarak övülme ve beğenilme isteği ya da yadırganma ve yargılanma korkusu yok olacaktır.
Kişi bu durumda şahsına yapılan iltifatlar, küfürler, eleştiriler karşısında ilgisiz kalacaktır. Onun için bu egolardan gelen yorumlar bomboştur ve değersizdir. Hipnoz altında olan ve kendini bilmeyen zihinlerin sınırlı anlayışı ve algısından kaynaklanan bu söylemler bütünü kendi içinde keşfetmiş bir kişiyi etkileyemez. Bu durumda egoların başka imkanları olmadığı için saldırabilecekleri tek şey bedendir ve bunu da yaparlar ve geçmişte her daim yaptılar ruhani boyuta varmış kişilerde. Örneğin İsa'da ya da Şems-i Parende'de, Hallac-ı Mansur'da, Pir Sultan'da ve nicelerinde...
Günümüzde değişen bir şey yok bu anlamda... Sadece çarmıhlar artık ağaçtan değil, eziyetler kamçı ile değil... Toplumların cehalet kıskacında can veriyor erenler günümüzde...
Yorumlar
Yorum Gönder